Duży prostokątny kosz z papierowej wikliny

Dzień dobry.
Dzisiaj chciałabym Wam  pokazać mój nowy kosz na bieliznę.
Nie jest wielki,ale do mojej łazienki jest w sam raz,a i dla mnie samej wystarczy.
Kosz nie jest wypleciony z białych rurek,bo właśnie brakło mi gazet i kręciłam z całości ,a nie tylko z brzegów.Uparłam się na biel,a moja biała farba jest obrzydliwa i źle się wyplata pomalowanymi nią rurkami.
Troszkę pomaga dodanie do farby,która nie jest ani silikonowa ani akrylowa, kleju z mąki.
Farba trochę mniej się  kruszy,choć rurki i tak nie są wystarczająco elastyczne i brzydko się załamują.
Na to też znalazłam sposób,a mianowicie leciusieńko  spryskuję je wodą.
Robiłam wszystko,żeby nie malować gotowego kosza,bo jak wiecie moje plecionki muszą mieć dziury i nie mogą być zapaćkane farbą.
Kocham ostatnio róże i wykorzystuję je gdzie się da,więc i w tym koszu nie mogło ich zabraknąć.
Wieczko jest więc z różyczkowego materiału.
Jestem zadowolona,bo tak własnie go sobie wyobrażałam.
Trudno jest wyplatać na pudle,które nie jest idealnie kanciaste,bo i kosz idealnie kanciasty nie wyjdzie.
Już patrzę z uśmieszkiem na moją szafkę z szufladkami,która przy następnym koszu posłuży mi jako wzornik;)

Wysokość kosza to 47 cm
Wieko 41 cm / 32 cm
Miałam problem ze zdjęciami,szaro się zrobiło w Irlandii i może stąd ten problem.

.

Tutaj dla porównania moje dwa ostatnie twory.

Pytałyście o rozmiary poprzedniego i jak widać jest ciut wyższy ,ma 52 cm.

Brakło mi gazet,więc plecionek nie będzie,ale chyba zrobię jakiś mały gazetnik na wyzwanie u Danusi.

Trzeba walczyć do końca;)

A  na koniec zapytam Was,czy też macie problem z obserwowaniem niektórych blogów?

Często jest tak,że nie pojawiają mi się nowe posty i dopiero kiedy przez przypadek  trafię na danego bloga,wszystko wraca do normy.

Nie wiem czemu tak się dzieje.

Kochani dziękuję Wam za Waszą obecność i przemiłe komentarze.

Buziaki dla wszystkich ;))

Przypomnienie moich wczesniejszych prac,czyli wracam do papierowej wikliny

Witam kochani.
Rzadko zdarza mi się pisać posty bez nowej pracy,ale stęskniłam się za Wami i postanowiłam coś tam naskrobać;)
Jak widzicie czuje się już lepiej,bo pojawiają się nawet uśmieszki i uwierzcie,że nie tylko na blogu.
Potrafię się już śmiać,choć płaczu też jest sporo,na szczęście  fizyczny ból już mniejszy.
Jedno wiem,silna ze mnie baba i już.

Zauważyłam,ze niektórzy z Was zdziwili się,że wyplatam z papierowej wikliny,więc postanowiłam pokazać w skrócie to co już powstało.
Pomysł (genialny zresztą ) zapożyczyłam od Danutki,która postanowiła podsumować swoje blogowanie i pokazuje kolaże z pracami,które dotychczas zrobiła.

Właściwie jest też drugi powód,dla którego  powstał dzisiejszy post,a mianowicie Siódemkowe wyzwanie u Danutki, w którym ostatnim tematem był gazetnik.
Nie wzięłam udziału w tym etapie,bo gazetniki robiłam już  wcześniej,a jeden z nich powstał  na początku mojego blogowania.
Był to gazetnik z papierowej wikliny i wyglądał tak

Z wikliny powstały także inne stworki,jedne wyplatane,drugie bez wyplatania.

Powstały też  mebelki, torebki i dziwne koszyki.

Powróciłam do wikliny papierowej,ale takich dziwactw już nie będzie.

Muszę zrobić kilka koszyków,ale to będą prace bardziej stonowane.

Popatrzcie,a jeśli chcecie dokładniej pooglądać,to zapraszam do etykiety,,Papierowa wiklina''

Tutaj zestaw koszyków.

Nie wstawiłam wszystkich,bo nie chciałam zbytnio nadziubdziać;)

A tutaj kilka innych prac z wykorzystaniem papierowych rurek.

 A teraz idę pooglądać Wasze prace i zabieram się za wyplatanie.
Nie za bardzo mi się chce,bo nie przepadam za robieniem drugi raz tej samej pracy,ale jak mus to mus;)

Dziękuję kochani,że jesteście i ściskam Was bardzo mocno;)

Duży kosz z papierowej wikliny

Dzień dobry kochani.
Robię się monotematyczna,ale nie mogę nie zacząć od podziękowań za Wasze cudne komentarze.
Chciałabym podziękować każdemu z osobna,ale nie wiem czy dam radę.

Trudno mi było  uwierzyć w to,że  robótkowanie przyniesie mi ulgę,ale tak się chyba stało.
Miałam dość spokojny tydzień,wpadłam w  rytm pracy,sprzątanie,dłubanie i głowa jakoś zaczęła inaczej funkcjonować.
W dzień jest w miarę spokojnie,ale wieczory ...no cóż,nie będę pisać co się dzieje.

Jak Wam wcześniej mówiłam nie mogłam się skupić na bardziej precyzyjnych pracach,więc postanowiłam powrócić do czegoś,co już wcześniej działało na mnie jak balsam.
Przeprosiłam się z papierową wikliną mimo, że jakiś czas temu się z nią pożegnałam.
Fakt jest też taki,że mój poprzedni kosz na papier i plastik  nie wytrzymał złego traktowania i rozpadł się.
Możecie zobaczyć go tutaj KLIK.
Przepis na malowanie rurek kawą tutaj KLIK
Ten kawowy jest chyba  ładniejszy,ale mnie już taki kolor nie pasuje.
Jestem leń,więc poszłam na łatwiznę i pomalowałam  stare wieczko.Oj bardzo mi się nie chciało robić nowego;)
Zdjęcia nawet podobne zrobiłam

Nienawidzę malować wyplecionego kosza,co niestety w tym przypadku było koniecznością

Perfekcyjny nie jest,ale z daleka niedociągnięć nie widać,a poza tym to kosz na śmieci;)

Kochani zaglądam na Wasze blogi,ale nie zawsze zostawiam po sobie ślad.

Wybaczcie mi,ale moja mózgownica nie działa jeszcze tak jak potrzeba.

Całusy i wielkie uściski.

Świecący panel

Dzień dobry kochani.
Myślałam,że najgorsze chwile mam za sobą,ale niestety zaczął się koszmarny czas.
Nie mam na nic siły,nie mogę się na niczym skupić.Próbuję coś robić,ale nic normalnego mi nie wychodzi.
Kiedyś rękodzieło było moją odskocznią od problemów i codzienności,a teraz nie cieszy tak jak dawniej.
Na siłę się za coś biorę,ale wszystko mnie nudzi i odkładam na bok.

Przed tym wszystkim zaplanowaliśmy malowanie mieszkania,więc powoli dorabiałam nowe dodatki.
 Chciałam zrobić panel świetlny,który pokazałam na blogu kursowym klik
W salonie miałam jakieś brzydkie ikeowskie obrazy,które mnie okropnie wkurzały,więc przemalowałam jeden z nich tak,aby pasował do przyszłego koloru salonu.
Kwiatki naszkicowane,tylko wycinać,no niestety...
Nie chciałam go skończyć,bo po co,Mariusz go już nie zobaczy.
W zeszłym tygodniu lekko się otrzepałam i postanowiłam go powycinać.
Niestety nie wyszedł mi starannie,bo myślenie nie takie,skupienie nie takie,ręka nie taka.
Ta łodyga na dole to wielkie przegięcie,ale no trudno.
Panel oczywiście zawiśnie dopiero wtedy,kiedy pomalujemy salon,do tej pory zamieszka w kącie.
Ciężko mi było zrobić zdjęcia,ale sami wiecie jak się foci coś co świeci

Tutaj troszkę trzeba poodsuwać płatki,ale mi się nie chciało

no i ta łodyżka na dole taka rozwalona;(

Spróbuję ja jakoś uszczelnić.

Pierwsze koty za płoty.

Może niedługo uda mi się skończyć klosz do lampki i znów zawitam na blogu.

Kochani zaczęłam Was odwiedzać,ale wybaczcie brak komentarzy.

Mam nadzieję,że i to wkrótce się zmieni i znów zobaczycie moje nazwisko w komentarzach u siebie.

Jeszcze raz dziękuję ,że jesteście;)

Dziękuję

Właściwie to nie wiem co napisać,mam pustkę w głowie,nie bardzo potrafię zebrać myśli ani ułożyć w miarę sensownych zdań.
Musiałam jednak się z Wami skontaktować i BARDZO,BARDZO PODZIĘKOWAĆ ZA KAŻDE SŁOWO OTUCHY.
Kochane moje, nawet nie wiecie jak dużo mi dały Wasze wszystkie słowa.
Komentarze były tak ciepłe,tak piękne,że czytając je wyłam jak dziecko.
Niektóre bardzo osobiste i za te właśnie szczególnie dziękuję,bo pokazały mi,że gdzieś za tą czarna dziurą widać małe światełko.
Pisały do mnie osoby,z którymi wcześniej  nie miałam kontaktu,podtrzymywały na duchu,pytały jak się czuje i oferowały swoja pomoc.

W tę okropną niedzielę mój dom był pełen ludzi.
Oni się nie bali,nie bali się mnie,mojej wariacji,mojego bólu ,byli i trzymali za rękę.Przynosili jedzenie,kosili trawę,siedzieli ze mną cały czas.
To wszystko co się stało,przywróciło mi wiarę w ludzi i obiecałam sobie jedno,że nigdy nikogo nie będę oceniać.

W zeszłym tygodniu czułam się na tyle dobrze,że  wyciągnęłam nawet tamborek i  zaczęłam haftować,ale skupienie się na dość skomplikowanym  wzorze,to dla mnie nie lada wyzwanie.Kot poszedł w odstawkę a ja zaczęłam robić abażur do lampki,który obmyśliłam sobie na 5 minut przed moim końcem świata.
Nie wiem ile czasu zajmie mi jego zrobienie,bo co rusz wpadam w czarna dziurę z której ciężko mi się wydostać,ale wierzę,że prędzej czy później Wam go pokażę.
Mam nadzieję,że kiedyś w pełni tutaj wrócę i mój świat choć w małym procencie będzie normalny.
Mój mąż pełen pasji na pewno by tego chciał.

Całuję Was kochani i jeszcze raz dziękuję.
Danusiu cieszę się,że Cię mam.