Anielsko mi....nie jest

Witam kochani.
Tego postu właściwie  miało  nie być,ale siadłam jeszcze z rana do kompa i mnie naszło,żeby coś naskrobać.
Właśnie się pakuje i lecę do Polski pozałatwiać wszystkie sprawy.Nie będę tam miała dostępu do neta,więc wpadłam powiedzieć Wam,, do widzenia za kilkanaście dni'';)
Ta cała podróż nie jest dla mnie miła i bardzo  się denerwuję,bo ostatnimi czasy najlepiej czuje się w domu.
Strasznie mi się życie zagmatwało i nie wiem jak z tego wyjść i nie zwariować.
Są dni kiedy dostaję kopa i ten kop wywala mnie w górę,a są też takie,kiedy przytłacza mnie do ziemi i odbiera chęci na następny oddech.
Bogu dziękuję za ludzi którzy są ze mną  ,między innymi za Was.
Ktoś z boku,kto nie istnieje w tym blogowym świecie może powiedzieć,, to takie nic,takie pisanie do kogoś,kogo się właściwie nie zna,klawiatura przyjmie wszystko'' ale chcę żebyście wiedzieli,że  każde skierowane do mnie słowo łagodzi jak balsam.
Fajnie ,że Was mam i mam nadzieję,że wybaczycie mi to moje marudzenie i moja ograniczoną bytność na blogach.

A żeby post nie był taki pusty,to pokażę Wam aniołka,który czeka na dokończenie.
Brakuje mu świeczki,aureolki,kryzki pod szyją.Pewnie go dokończę jak wrócę.
Następny aniołek będzie miał moją główkę( w sensie przeze mnie zrobioną,obliczoną,zmodyfikowaną;) i pewnie jeszcze coś w nim pozmieniam.
Dwa lata temu zmieniałam schemat i wszystko wyszło mi proporcjonalnie,a w zeszłym roku i teraz korzystałam w pełni z opisu i coś mi nie leży.
Wstawiam jedno zdjęcie i to byle jakie,bo to właściwie post dziękczynny,a nie robótkowy;)
Aniołek posypany jest mieniącym się proszkiem i niestety jeszcze całkiem nie wysechł.

Trzymajcie za mnie kciuki.

Chciałabym wrócić wreszcie do jako takiej normalności i do Was,tak całkowicie, jak byłam kiedyś.

Buziole wielgachne;)