O ile wena pozwoli,będę wracać powoli.

Witam kochani baaaardzo ciepło.
Mam tyle rzeczy do powiedzenia,że mogłaby powstać książka a nie post,ale to blog robótkowy i nie będę truć nikogo moimi sprawami,no może troszkę się wygadam,bo chyba muszę.
Wczoraj minął rok mojego nowego życia.
Zmieniło się wszystko.
Tyle rzeczy się działo,że sama się dziwię,że to wszystko wytrzymałam i nie straciłam rozumu.
Lepiej poznałam siebie,trochę zmieniłam o sobie zdanie,lepiej poznałam ludzi,zdobyłam kilku przyjaciół,kilku straciłam.
Zaczęłam robić coś,co wcześniej wykraczało poza moje wyobrażenie,nabrałam odwagi inaczej patrzę na świat.
Jedno wiem na 100% ,że nie jestem sama,że mam najlepszego na świecie anioła stróża,który nie pozwolił mi zamknąć się w obłędzie i tylko dzięki niemu,dzięki wierze w jego obecność, potrafię wstać i oddychać.
Oprócz niego jest  kilka osób,którym nie odwdzięczę się do końca życia.

Wczorajsza rocznica znów przyniosła mi zmiany w życiu,ale to już były zmiany,które zależały tylko ode mnie.
Podjęłam dwie ważne decyzje,ale znów się trochę boję,czy słusznie zrobiłam.
Jedna związana z tym,że będę tutaj częstszym bywalcem,czyli nastawiam się na prowadzenie firmy i rezygnuję z dodatkowej pracy,która wykańczała mnie psychicznie i fizycznie,a druga to zerwanie więzi z kimś,kto przez długie lata wydawał się najbliższym przyjacielem.
Wczoraj uświadomiłam sobie,że nieobecność mojej najbliższej przyjaciółki w momentach dla mnie bardzo ważnych świadczy o tym,że nadużywałam tych górnolotnych słów.
Walczyłam o tę znajomość po świętach,po moich urodzinach,ale już nie miałam siły walczyć po rocznicy,którą tak jak poprzednie ważne momenty, spędziła w innym towarzystwie.Od miesiąca szykowałam się do tego dnia razem a nią,wiedziała,że chcę spędzić ten czas z najbliższymi nam ludźmi i niestety przegrałam z ładną pogodą i grillem.Na szczęście byli ludzie,którzy przyjechali z różnych stron Irlandii i wielkie dzięki im za to.

Kurcze,pisze znów spontanicznie,tak jak w zeszłym roku i wybaczcie mi proszę te moje prywatne wywody,ale tak strasznie mnie to boli,że najchętniej wykrzyczałabym ten mój żal na środku ulicy w Dublinie.

Koniec na dzisiaj tych moich wynurzeń .

Jak widać nie było mnie tutaj bardzo długo,nie było czasu na zaglądanie do Was,na nowe robótki.
Tę poduszkę robiłam ponad 2 miesiące,ale wreszcie jest.
Miała być inna,ale jest taka,czyli moja i Mariuszowa.
Literki nie wyszły mi ładnie,kwiatki zrobione bez przemyślenia i na szybko,haft pozostawia wiele do życzenia,ale i tak się z niej cieszę.
Haftowałam kordonkiem odzyskanym z jakiejś starej bluzki,wciąż nie umiem stawiać ładnych i równych krzyżyków i to widać.
Trudno,mnie się i tak podoba;)

Jeszcze raz wielkie sorki za moje gadanie.
Obiecują,że teraz będę do Was częściej zaglądać ,a co z moimi pracami to sama nie wiem jak będzie.Coś tam będę dłubać,ale w jakim tempie to się okaże;)
Dziękuję,że pomimo mojej tak długiej nieobecności,ten blog trzyma się nieźle;)
Ściskam wszystkich z całych sił;)